Ik zit in een vicieuze cirkel. Dat komt steeds terug. Dit komt door verschillende partijen, waaronder mijzelf, en omstandigheden.

 

 

 

Ik geef een voorbeeld, maar het voorbeeld is autobiografisch, maar ik vertel het in de voorbeeldvorm, dus het verhaal begon met "Stel":

 

 

 

Stel: er zijn meerdere partijen. En ze hebben meerdere standpunten. Deze standpunten kunnen met elkaar in strijd zijn.

 

Dat kan en dat mag. Nu is een ander perspectief helemaal geen slechte zaak. Zolang de intensiteit maar samen aanwezig is om het perspectief van de ander te begrijpen.

 

 

 

Maar het perspectief van de ander, van de andere partij, van de tegenstander willen begrijpen, vergt altijd een ‘actie’ van de gespreks-(s) partners. Om twee verschillende gezichtspunten te overbruggen en een oplossing te vinden, is een handeling nodig. Dit kan zowel een denkactie als een doeactie zijn.

 

Vervolgens kan er sprake zijn van aanwezigheid van een gebrek aan zelfcorrigerend vermogen bij 1 of meerdere partijen en een vervaging van de cultuur van wederzijdse verantwoordelijkheid. Daarnaast voel ik mij al langere tijd niet veilig op persoonlijk en professioneel vlak en heb daar (in mijn werk) last van. Ik steek veel inbreng in de relatie met anderen en werk aan tolerantie. Ik maak daarbij o.a. veel gebruik van een grote hoeveelheid verdraagzaamheid van mij naar anderen toe. Vervolgens wil ik een enkele keer een beroep doen op anderen die dit zelf blijkbaar niet kunnen bieden, ( wat ik hen wel geef) dus wat zelfs die enkele keer dan nog niet eens kan, wat weer wordt veroorzaakt door aanwezigheid bij die andere partijen van een gebrek aan zelfcorrectie waardoor weer vervaging van de wederzijdse benaderingscultuur kan komen wat op zijn beurt weer mijn vicieuze cirkel veroorzaakt.

 

Vraag van de eeuw nu:

 

 

 

In hoeverre ben ik verantwoordelijk voor mijn vicieuze cirkel?

 

 

 

Pina's antwoord aan Erwina: "Het is maar hoe je er zelf mee omgaat."

 

Erwina: "Tja…”

 

Pina: "Dus: sta er maar boven en denk na en weet en besef: 'Ze weten niet beter'. Realiseer je dat je dankbaar was. Dat je nog steeds dankbaar bent." Jij weet zelluf”!

 

Erwina: "Oh ja: ik BEN dankbaar. Ik heb iets om voor te leven. Bepaalde anderen waarschijnlijk niet. OJa Pina: Ik was dankbaar. Ik BEN weer dankbaar. Ik was het even vergeten. Maar nu herinner ik het me weer. Bedankt. Ik zal mezelf helpen! als Ik had iemand nodig, jij bent het zeker niet en jij staat hier in het meervoud"!

 

Pina: “Ik weet het. Dit is hoe ik mezelf en anderen help. Dus dat weet ik dus:

 

 

 

Als u problemen ondervindt, schrijf dan naar Pina Jones….     

 

I'm in a vicious circle. That keeps coming back. This is due to various parties, including myself, and circumstances.

 

 

 

I'm giving an example, but the example is autobiographical, but I'm telling it in the example form, so the story started with "Suppose":

 

 

 

Suppose there are multiple parties. And they have multiple points of view. These views may conflict with each other.

 

That is possible and that is allowed. Now a different perspective isn't a bad thing at all. As long as the intensity is present together to understand the other person's perspective.

 

 

 

But wanting to understand the perspective of the other, of the other party, of the opponent, always requires an 'action' from the conversation partners. To bridge two different points of view and find a solution, an action is needed. This can be both a thinking action and an action action.

 

Subsequently, there may be a lack of self-correcting capacity on the part of one or more parties and a fading of the culture of mutual responsibility. In addition, I have not felt safe on a personal and professional level for a long time and I have suffered from this (in my work). I contribute a lot to relationships with others and work on tolerance. Among other things, I make great use of a great deal of tolerance towards others. Then I would like to appeal once in a while to others who apparently cannot offer this themselves (which I do give them) so that even on that one occasion it is not even possible, which in turn is caused by the presence of those other parties of a lack of self-correction, which can cause the mutual approach culture to fade away, which in turn causes my vicious circle.

 

Question of the century now:

 

 

 

To what extent am I responsible for my vicious circle?

 

 

 

Pina's answer to Erwina: "It just depends on how you deal with it."

 

Erwina: “Well…”

 

Pina: "So: rise above it and think and know and realize: 'They don't know any better'. Realize that you were grateful. That you are still grateful." You know it yourself!”

 

Erwina: "Oh yes: I AM grateful. I have something to live for. Certain others probably not. OYes Pina: I was grateful. I AM grateful again. I had forgotten it for a while. But now I remember. Thank you .I will help myself! if I needed someone, it is certainly not you and you are in the plural here"!

 

Pina: “I know. This is how I help myself and others. So that's what I know:

 

 

 

If you have any problems, please write to Pina Jones….